Duke pasur parasysh suksesin e përdorimit të emocioneve në marketing dhe reklamë, është e habitshme që kaq pak vëmendje i është kushtuar rolit të emocioneve në lobim.
Në fund të fundit, strategji të tilla si fajësimi dhe turpërimi janë buka dhe gjalpi i shumë OJQ-ve, duke dënuar Bashkimin Evropian, herë pas here, për përgjegjësinë e tij në shkeljet e të drejtave të njeriut – duke përfshirë, për shembull, dështimin për të shpëtuar refugjatët dhe migrantët.
Arsyeja pse përdorimi i emocioneve ka kaluar nën radar për kaq gjatë mund të lidhet me faktin se në politikën evropiane, emocionet shpesh konsiderohen si armiku më i keq i politikëbërjes. Grupet si OJQ-të, sindikatat dhe fermerët shpesh kritikohen se janë emocionalë, diçka që paraqitet si e paarsyeshme, e bujshme dhe jashtë proporcionit. Kjo ide se emocionet janë irracionale dhe të rrezikshme mbështetet edhe nga mënyra se si politikanët populistë dhe demagogët shpesh i keqpërdorin ato. Kur populistët u drejtohen emocioneve të tilla si zemërimi, frika dhe trishtimi, ata zakonisht i bazojnë këto thirrje në fakte joekzistente, të shtrembëruara ose të ekzagjeruara – një keqpërdorim që sigurisht prish procesin politik.
Por pyetja e vërtetë është nëse heqja qafe emocionet është vërtet një ide e mirë.
Shpesh pretendohet se politika publike duhet të jetë racionale dhe e bazuar në shkencë dhe jo në emocione. Megjithatë, në mënyrë paradoksale, argumenti se emocionet janë të paarsyeshme dhe duhet të ndahen nga shkenca është joshkencor: Dihet mirë se individët që nuk janë në gjendje të ndiejnë emocione nuk janë të aftë të marrin vendime të mira dhe kur njeriu nuk mund të ndjejë frikë, ata kanë kapacitet të kufizuar për të vlerësojnë rreziqet, duke i bërë ato të pambrojtura dhe të varura.
Kur emocionet janë të vërteta dhe të bazuara në fakte të sakta, megjithatë, ato janë një nga mënyrat më të mira për të arritur një pikëpamje të arsyeshme. Më e rëndësishmja, një racionalitet i shkëputur nga emocionet është i paefektshëm dhe i shtrembëruar.
Kështu, lavdërimi i racionalitetit të ftohtë në politikën evropiane krijon një dilemë për shumë politikëbërës, OJQ dhe grupe qytetarësh: Nga njëra anë, shumica e oficerëve të komunikimit jofitimprurës e dinë se emocionet janë të nevojshme për të treguar se ekziston një problem urgjent që kërkon vëmendje. Nga ana tjetër, në qarqet politike të Evropës, fjala “emocion” përdoret shpesh për të skualifikuar një kundërshtar, pasi kur shprehen emocionet, argumentet mund të skualifikohen sepse ato nuk janë më faktike.
Në disa fusha të politikave, si shëndeti publik ose mbrojtja e mjedisit, politikëbërësit dhe grupet e biznesit që pretendojnë se emocionet duhet të lihen jashtë debatit e kanë përdorur shpesh këtë argument për të promovuar interesin e industrisë – domethënë, për të luftuar kufizimet rregullatore. Për shembull, në të kaluarën, ky argument është përdorur nga politikëbërësit për të argumentuar se substancat potencialisht kancerogjene duhet të përdoren në fabrikimin e produkteve për fëmijë, se eksperimentet e kafshëve dhe transporti i kafshëve nuk duhet të kufizohen dhe në debatet mbi energjinë bërthamore.
Në këto fusha politikash, hedhja poshtë e emocioneve si të paarsyeshme ka shërbyer për të lënë mënjanë shqetësimet në lidhje me rreziqet shëndetësore dhe mjedisore dhe vuajtjet e kafshëve, të cilat shpesh ngrihen nga opinioni publik, grupet e konsumatorëve dhe OJQ-të. Për të dhënë vetëm një shembull, kur Komisioni Evropian vendosi të ndalojë përdorimin e formaldehidit në ushqimin e shpendëve, ai u akuzua se nuk ishte në gjendje të ndante shkencën nga emocionet, pavarësisht nga fakti se ka të ngjarë ta ketë miratuar këtë vendim në dritën e studimeve të reja. , të tilla si ai që lidh substancën me lloje të caktuara të kancerit.
E vërteta është se shumica e këtyre debateve janë sigurisht emocionale – por ato nuk janë domosdoshmërisht joracionale. Dhe akuzimi i OJQ-ve se veprojnë në mënyrë emocionale dhe irracionale ka bërë që shumë organizata të jenë në përputhje me paradigmën e ftohtë të racionalitetit, duke u fokusuar shpesh në argumentet ekonomike dhe të efikasitetit, ndërsa iu drejtohen politikëbërësve.
Megjithatë, provat shkencore dhe faktet nga OJQ-të ende shpesh hidhen poshtë mbi bazën se ato janë lojtarë të njëanshëm dhe emocional gjithashtu. Megjithatë, edhe nëse politikëbërësit pretendojnë se vendimet e tyre bazohen në informacione dhe ekspertizë faktike, shpesh nuk është kështu – vetëm si shembull, përfshirja e gazit dhe bërthamës nën etiketën e energjisë “të gjelbër” të BE-së.
Gjithashtu, kur debati është vetëm për efikasitetin ekonomik dhe shkencën, dimensioni njerëzor dhe moral i politikëbërjes neglizhohet.
Është interesante se ndërsa shumica e grupeve dhe industrive të mëdha të biznesit përfitojnë nga një reputacion i qëndrueshmërisë së fakteve dhe përdorimit të argumenteve të bazuara në shkencë, ata gjithashtu përdorin emocionet në fushatat e tyre lobuese, të cilat shpesh janë të dizajnuara nga kompanitë e marrëdhënieve publike. Në betejën rreth direktivës së të drejtës së autorit, për shembull, kompanitë e mediave dixhitale synonin të turpëronin politikëbërësit me fjalët e tyre për censurën, ndërsa botuesit dhe industritë krijuese preferuan të nxisnin zemërimin dhe frikën me fushatën e tyre të titulluar “Kultura është nën sulm”.
Megjithatë, përdorimi i emocioneve në çështjet e nxehta të politikave gjithashtu mund të rezultojë lehtësisht i kundërt – veçanërisht për biznesin. Pra, kur është e mundur, është gjithmonë më e mençur të mbash një profil të ulët dhe të përdorësh emocionet në një mënyrë delikate – për shembull, si mënyra se si grupet e biznesit kanë formësuar mënyrën se si flasim për obezitetin dhe ndryshimet klimatike, duke kaluar përgjegjësinë tek individi, duke krijuar ankth dhe duke devijuar vëmendjen nga përgjegjësia e korporatës dhe e qeverisë.
Pavarësisht se si përdoren dhe për çfarëdo qëllimi, është koha të pranojmë se emocionet janë kyçe në aktivitetet e lobimit – dhe jo gjithmonë në mënyrën më të dukshme apo të dukshme. Dhe është koha që politikëbërësit dhe qytetarët të ndërgjegjësohen për mënyrat e padukshme në të cilat emocionet ndikojnë në politikat dhe politikat evropiane.
